جهل عمر

چه زود به قله رسیدیم و چه دیر سقوط کردیم

نه رفتنم با خود بود و نه پرسیدن  سقوط را

نه قلم وچکشی و نه کوله باری

نه پلی دیدم و نه تماسی از راههای دور

نه با یاری بودم و نه یاوری

ازبرای چه به قله رفتم واز برای چه سقوط 

سالهای سال گذشت

زمان برایم تیک تاک پرسش گشت

هر چه خوردم و نوشیدم دراین سالهای درد 

جزتکه های پرسشم نبود

رنجور و ناتوان از پس سالها

و چه ساده بود جواب این پرسش

آری      نه دانستم کجا هستم    و  نه دیدم  کجایند

حال با تپشی آرام  و با تک اشکی بر گونه

تیک تاک تنفسم را  بر شانه هایم  میشمرم

نگاهم را برنخواهم داشت تا انتهای تیک تاک